Lieve Mark,

Heb je de laatste tijd niet veel meer gezien of gehoord. Begrijp het wel. Snap het ook. Even een tandje terug. Ik ben ook veel. Eén en al passie en energie. Het is teveel. Ik was te veel. En jij eigenlijk ook.

Ik weet niet zo goed wat je nu wil?

Vorig jaar, rond deze tijd, gingen alle riemen los. We lieten het breed hangen en vlogen pijnloos met je heli naar Parijs (waar we het graf van Jim hebben bezocht..en oh, wat moest je janken). Daarna door naar Zürich. Samen keken we uit op het blauwe Zwitserse water, terwijl je weer de mist in ging met het openen van de tweede fles champagne!! (Do you remember the times.. ) We werden opgepikt door vrienden, genoten daarna zonder die aanhang van een driegangendiner in Rome. Jij was het toetje. Hoe zoet en toch ziltig smaakte je. We durfden het aan om bij zonsopgang de Niagara Falls te bewonderen en lieten ons neerzakken in het zachte donzen dekbed op een jacht in Monaco terwijl de avond viel.

Maar geen enkele relatie blijft een sprookje.

De waan van alledag treedt in, onvermijdelijk. Dat is logisch, want anders houdt een mens het niet vol. Neem de eerste maanden bijvoorbeeld..we waren zo verliefd dat we vergaten te eten. We sliepen krapjes aan maximaal vijf uur per nacht, omdat we niet van elkaar af konden blijven. Maar die waan wordt vervangen door de andere waan. Die van alledag.

Verlangen is de slowmotion versie van een orgasme; krachtig, kort, het beste wat je ooit voelde. Heel even is je levenspad helder verlicht. Duidelijk en gelukkig, warm en zorgeloos. Verlangen is uitstellen. Maar uitstellen is soms zo fijn.

En nu..ik verlang naar je. Weet niet zo goed wat ik zonder je moet. Heb diverse vriendjes gehad en opgescharreld en ze alles gegeven wat ze wilden. Maar het is niet hetzelfde. Naar hen verlang ik niet. Ik verlang naar iets wat ik niet kan krijgen. En ik weet niet meer wat ik ben of wie ik ben. Een jaar later.. de wereld lijkt veranderd. Begrensd en benauwd. Hugo trekt aan de touwtjes, Willem Alexander lapt alle maatregelen alweer aan zijn koninklijke laars en Sigrid beitelt haar weg geduldig en sociopathisch door de tunnel van onkunde en politiek. Van Haga blijft speeches geven die 5 minuten duren. Jaap van Dissel is er nog. Trouwens, 99% van de Nederlanders is er nog! Misschien wordt het tijd dat we het woordje pandemie en angst loslaten.

Maar kijk, hier is dat vervelende Verlangen.. we willen een uitweg, maar zijn zo verknocht aan de spanning van geilmakende onrust. De reis ergens naartoe is vaak beter dan het doel.

Na de zomervakantie maar weer los?

 

FdV juni 2021