Datingapps. De meerwaarde van het swipen naar links of rechts even nader bekeken

Zoals jullie lieve lezers wel van me verwachten heb ik geen behoefte aan een app of twee die me in contact brengt met de andere sekse. Ten eerste omdat het heel naar voelt om wie dan ook zo gevoelloos af te wijzen door alleen maar naar links te swipen. Als mensen-mens heb ik daar toch wat moeite mee.

Ten tweede zie je de kant van iemand waarvan hij of zij denkt dat dit de beste kant is. En die kant, dat zelfbeeld, is vaak erg treurig. Ik zet mezelf bijvoorbeeld liever niet in the picture als ik net wakker ben of na een dag door de mangel gehaald op mijn werk. Toch denken veel Tindergeile ventjes dat die foto de beste is. Ik vraag me oprecht af in hoeverre vrouwen aanslaan bij een man die een half gezicht toont, een man die met een halve liter in de hand aangeschoten een BBQ wil aansteken of (en dat zijn de ergste) een close-up foto op hun profiel zetten, zodat je direct weet hoe zijn acne jouw mond raakt als je met hem zou zoenen. Maar de ergste foto's zijn wel de foto's waar de ex overduidelijk weg is gecrobd.

De eerste indruk is de belangrijkste, leerden ze me op de hotelschool. Binnen 20 seconden zorgt ons brein er zorgvuldig voor dat er een ruwe schifting plaatsvindt. Jij wel, jij niet. Dit restaurant wel, dat café niet. En die eerste keuze is preciezer dan de algoritmes van Tinder of Badoo. Toch laten deze datingsites ons geloven dat we er controle over hebben. Net als alles in ons leven hebben we graag de illusie dat we iets in de hand hebben. Bij voorkeur de andere sekse.

Vandaag ben ik lid geworden van zowel Tinder als Badoo. In voorbereiding op een podcast die ik met een vriendin wil starten. Ik schrok van de wijze waarop mensen hun lelijkheid tentoonspreiden. Het swipen naar links werd bijna een vorm van zelfbescherming. Maar los van de foto's zijn de teksten stuk voor stuk pareltjes. Goedbedoelde diamantjes.

Zo hebben we de man van 53 jaar die zichzelf graag ziet als "een volwassen kind". WTF? Wil je dat je nieuwe match je 's avonds vertelt dat je op tijd naar bed moet? Bedoel je dat je altijd wil spelen en alles wat volwassen gedrag is bij voorbaat afwijst? Wil je een bonusmama? Ben je tegendraads of wil je juist als een kind worden behandeld? Zoek je vrijheid of juist een volwassen persoon die je grenzen aangeeft?

Dan hebben we nog de wanhopige lui. "Ik ben op zoek naar de speld in de hooiberg" (die speld wil blijkbaar niet gevonden worden), "ik ben een jongensachtige 55-plusser" (latent hetzelfde als dat kind dat maar niet volwassen wil worden) en last but not least de mannen die graag ECHTE genieën quoten. Ramses Shaffy bijvoorbeeld (vecht, bid, lach bla bla, verdorie, verzin zelf wat). Of een zalvende zin van de Dalai Lama onder hun foto waarop te zien is dat ze net een half varken verorberen.

Allemaal lieve lui, stuk voor stuk. Maar ik raak niet opgewonden van jou in je strakke fietsbroek en fietshelm op. En zo vliegen we van links naar rechts.

Wat me pas echt zorgen baart is dat deze datingapps een soort snoepwinkel zijn voor oprecht egoïstische, gevoelloze narcisten. Deze mannen flirten erop los, geven je het gevoel dat er niemand anders in hun leven is behalve jij. Ze kijken zelfverzekerd in de camera. Je paleo-cortex roept binnen 3 seconden dat dit DE man is. Hij gaat je redden, beter maken, aanvullen en aanbidden. Zonder hem is het leven niet heel meer, maar half. Alle andere mannen waren geen echte mannen. Je wil naar rechts swipen, maar beseft dat dit type mannen je grootste nachtmerrie gaat worden. Je bent nooit meer vrij. Overgeleverd aan hun charismatische verschijning laat je je zonder morren nemen als een Bonobo-aapje en hoe meer je in de ban raakt, hoe eerder je stiekem beseft dat je verslingerd bent aan de alfaman die niets en niemand ontziet. Laaghangend fruit ben je, meer niet.

Mijn vinger trilt boven mijn scherm. Zal ik?? Zal ik weer kiezen voor de gevoelloze, gewetenloze klootzak die me uiteindelijk afpoeiert met de door hemzelf verzonnen quote: ik zei toch dat ik geen relatie wilde? Zal ik niet eens kiezen voor de "tedere, zorgzame en rustige man" die ik net arrogant negeerde? Waarom neem ik geen genoegen met die warme knuffelbeer?

En zo, binnen een uur nadat ik de wereld van Tinder opende, ben ik beland in een innerlijk gevecht tussen twijfel en verlangen. Worstel ik met essentiële levensvragen over wie ik ben en wat ik nou eigenlijk wil. Chargeer ik tussen zelfhaat en eigenliefde. Loop ik door de donkere tunnel van mijn diepste gedachten en reik ik diep in mijn geweten om nog begrip op te brengen voor de zakken hooi die de hele wereld zien als één groot jachtveld van weerloze prooien en niet als een paradijs van liefde.

Profiel uit, gevoel aan. Citroenen, ik maak er limonade van. Het leven is als een doos bonbons, je weet nooit wat er in zit. En ik vecht, bid, lach, werk, huil en bewonder, terwijl ik mijn profiel weer verwijder.

Terug naar de echte wereld.

 

FdV, 15 mei 2021