De visdeurbel

 

Het is dat ik iedere avond maar op pad ga, mijn onrust is tijdelijk ondraaglijk.

Godver, ik heb verstandig gekozen om lust en nabijheid en connectie af te wijzen. Maar hoe saai is mijn verstand en het leven is al zo kort en nu heb ik alweer spijt.

Nu mag ik niet meer. Het was al de derde keer dat ik zei dat het moest stoppen en je hoefde niet veel moeite te doen, de keren ervoor, om me terug te krijgen. Met je charmante karakter en volgens mij ook echt liefhebben (oprecht, maar ook blijf je een mysterie).

En nu moet ik afkicken en niet meer voeden en nog meer afkicken en wachten tot je echt, echt verdwenen bent.

En dan zeg je: ik voel me niet goed (waarom? Nou komt door jou) en dan denk ik; welke pijn heb jij dan hiervan dat je denkt dat je je niet goed voelt, want je hebt besloten en gekozen en beslis dan ook dat het klaar is, uit liefde?? Voor mij of voor jezelf? En jij bent degene met een al bestaande levenspartner, dus verlies ik meer (maar jij had meer te verliezen).

Antwoord is dat het nu niet het goede moment is (je kreunt gepijnigd en teleurgesteld en wil het er op een ander moment over hebben, maar geen enkel moment is de juiste. En tegelijkertijd was ieder moment de juiste).

Dan hoor ik je stem en verlies mezelf, tis bijna hormonaal, in je zware mannelijkheid en ik hoor je brein werken, voel je lichaam verstijven, aanspannen, tegenhouden. Ik ken je lijf, ik heb een landkaart in mijn hoofd. En dan denk ik: kom maar terug, bij mij in bed, ik koester je en kus je en geef je mijn sensualiteit. Ik geef je mijn onzekere, maar warme veiligheid zoals ik ken en ik ken mezelf. Je bent veilig en ik bescherm mijn geliefden als geen ander. 

 Maar dat was niet genoeg.

"Give me something, it ain't enough".

En vervolgens lig ik 's ochtends in het zwembad al mijn frustratie eruit te zwemmen, al denkend aan jou en denk ik: ik mis je vreselijk. Ik mis je zo vreselijk.

Maar wat mis ik dan?

Zoals Benoite Groult zegt: "Wanneer het leven zich samenbalt in het nu en het is je gelukt al het andere te vergeten, dan bereik je misschien wel de meest intense vorm van vreugde." En gelijk dat ze heeft!!

We waren in een intense vorm van vreugde op momenten dat het even lukte om alles in ons leven te vergeten. Twas net meditatie, die energiestromen en de geilheid die bijna ondraaglijk was. Elkaar zo enorm graag willen nemen, opzuigen, vertrappen, eren, koesteren, waarderen, eten.

 

Wie wil dat nu niet??

 

En dan stapten we van elkaar vandaan, ieder onze weg, opgeladen aan elkaars energie die vooral zonder woorden werd uitgewisseld. Weer landen, daarna weer willen vliegen. En samen vliegen is gewoon echt heel erg leuk. Vleugels in de olie, daarna het hoogtepunt. Zweven door een blauwe lucht, als twee zwaluwen. 

En dan redeneer ik terug en was dat dus precies de reden waarom ik moest stoppen; ik wilde jouw aanwezigheid en ik wilde jou liefhebben en beide kon niet en dus kom ik met mijn gedachten weer terug naar start.

Zou je natuurlijk het liefst een bericht willen sturen; iets luchtigs. "Goh, maar even over muziek, wat dacht je van.." of "ik heb laatst zo'n mooie lucht gezien en daarna zo gelukkig geweest toen ik thuis op de bank zat, gewoon gelukkig te zijn".

Of, iets minder luchtig, maar wel meer gemeend: "Ik mis je gewoon pijnlijk vreselijk veel". "Ik wil weten hoe het echt met je gaat en echt, echt praten en vooral luisteren". 

Maar beide pogingen, linksom, rechtsom, lopen dood en ik hoop gewoon dat je gelukkig bent, want ik hou van je.

Je schrijft dat je niet wil dat ik je buiten sluit. Je wil me nog steeds integreren in je leven.

Maar het is net als de visdeurbel; de vis wacht totdat die deur opengaat en iemand drukt op een knopje, zodat er even een vis doorheen kan. En dan, na het seizoen, wordt gecommuniceerd; a.u.b. niet op die knop meer drukken, want de vissenmigratie is voorbij.

En ik weet niet of ik nu de vis ben of degene die op het knopje drukt.

Maar verdrinken gaat ook te ver.

 

FdV, 4 juli 2025

 

Waxahatchee > fire