De Feniks

Soms moet een mens keuzes maken in het leven. Keuzes zijn bij voorbaat klote, want als er niks aan de hand was had je niet voor een keuze gestaan. Een keuze is in feite een mindfuck. Welke keuze je ook maakt, je weet dat je iets gaat verliezen. Linksom of rechtsom, inleveren zal je.

 

Daarom vind ik het soms prettig dat anderen voor mij beslissen. Ja, ik weet het, ik ben een onafhankelijke en iets te vaak een narrige feministische bitch die al witheet aanslaat als mensen denken dat ze over mij kunnen beslissen, maar zoals een wijs iemand ooit zei: je moet de strijd aangaan waar je h’m kan winnen. Of denkt te kunnen winnen. Ik ga bijvoorbeeld niet de ring in met Rico Verhoeven als tegenstander. Ook ga ik niet wielrennen als het stormt. Want zelfs met wind mee kunnen er vreselijke dingen gebeuren. Erger dan verliezen is verloren ZIJN. Ik heb mijn portie van verloren zijn behoorlijk gehad. Het is inmiddels zo dat als het universum nog even een geintje wil maken door me verlorenheid toe te gooien, ik tegenwoordig breed glimlach en denk… kom maar op. Ik ben de Rico Verhoeven van veerkracht. 

 

Als ik een vogel was geweest, was ik een feniks. Soms droom ik erover. Dat ik als vogel in vuur en vlam over alle problemen heen vlieg. Alsof ik er niet echt ben. Ik sta niet op deze wereld, maar ben een mystiek wezen dat met mededogen en een vlaagje teleurstelling en verdriet naar beneden kijkt terwijl ik over alles heen zweef. Niemand kan me raken. Ik koos er ooit voor dat ik onaantastbaar was. En zo was het. Ik had gekozen.

Als feniks hoor ik alleen het suizen van de lucht. Soms hard omdat ik besluit neer te dalen in rap tempo, soms zachtjes omdat de wind me langs bergtoppen meevoert. De wind kietelt mijn vleugels en ik moet even giechelen. Mijn vleugels trillen mee met de deining van een intiem luchtzakje. Ik sluit mijn ogen en voel dat ik door een wolkje glij. Ik lik de condens van mijn snavel. Het smaakt wat afstandelijk, maar toch helder. Nog een paar meters en ik raak de hemel aan. 

 

Liefde is iets wat ik waarneem als ik mijn ogen weer open doe. Ik wil er wel naartoe, maar de vorige keren was het als een zeenimf die me verleidelijk toezong, alleen maar om me te vangen in een vuurzee van teleurstelling en pijn. 

 

Nee, ik had besloten dat ik alles kon, dus mijn toekomst is misschien veilig, maar oppervlakkig. Het zij zo. Ik stijg gewoon boven die oppervlakte uit. Een linkse of rechtse suist langs mijn oren. Whoeshhhhh.. ongenaakbaar ben ik. Gevoelloos als Superman. Ik kies ervoor om niet meer te landen. Ik ben niet verloren, maar kies lucht en laat de aarde los. Verdriet is iets wat alleen nog maar in mijn dromen voorkomt. Net als de liefde. Ik zwaai er naar, val bijna naar beneden, maar besef dat er niets te halen valt, behalve pijn en eindigheid. 

 

De verdomde Feniks. Voor eeuwig zal ik rondvliegen, zonder doel en zonder reden. Want als ik niet kan kiezen voor liefde zal ik nooit kunnen rusten. Maar daar heb ik voor gekozen.

 

FdV 14 juli 2021