Waanzin

 

Mijn dagelijkse portie waanzin is niet meer of minder dan vroeger. Ik ga er tegenwoordig hopelijk alleen anders mee om.

 

Toen ik nog piepjong was, maakte ik me graag erg druk over van alles en nog wat.

Ik, of beter gezegd, mijn ego, leefde van ergernissen.

Een dag niet geërgerd was een dag niet geleefd.

 

Ik werd er geen leuker mens van, overigens. Een collega had eens de moed bij elkaar geraapt en noemde me “drammer”.

Ik was diep beledigd, maar tegelijkertijd ook wel gevleid. Ik dramde door, dat was mijn werk toch?

Alleen, zoals bij bijna alles, blijft de kritiek hangen. Ik ging over mezelf nadenken. Dat moet je eigenlijk nooit doen.

En ik kwam tot de voorzichtige conclusie dat ik GEEN LEUK MENS was.

Natuurlijk mogen mensen nu tegensputteren, ik ben ook maar een zieltje op aard, dus kom maar op met de complimenten.

Maar die conclusie, dat ik niet leuk meer was, was denk ik wel de enige juiste.

 

Ik was boos. Op de wereld, op de mensen op die wereld, op het onrecht dat die mensen werd aangedaan. Maar stiekem was ik boos op het onrecht wat mij aangedaan werd. Althans, de dingen die ik als onrecht tegen mij bestempelde.

"Het leven is een gevecht" riep ik. "Als je eens een keer niet door modder loopt, is dat omdat het universum je opwacht met een bak stront en daarna mag je, bedekt onder de stront, alsnog door de modder."

Als je zo denkt kan je uiteraard niet verwachten dat Het Leven je goed behandelt.

 

Het is denk ik een generatie-ding. Mijn generatie is ervan overtuigd dat ze overal recht op hebben. En dan heb ik het niet over materie, maar over geluk. Over voorspoed en zonneschijn.

Ik heb ook recht op een beetje geluk, dat soort uitspraken. Of, ook zo'n mooie: ik wil me nu weleens goed voelen. Daar heb ik recht op.

Maar de grootste fout van mijn generatie is dat we denken dit niet te denken.

Volgt u het nog?

We denken dat we heel genereus zijn, bescheiden of op de achtergrond. We denken dat, als we 2 euro per maand aan een goed doel geven, we hiervoor worden beloond.

Want, zo leerden we: wie goed doet, goed ontmoet.

Waarom ontmoetten we dan die goedheid niet? Het leek steeds meer eenrichtingsverkeer en dat, dat was niet de afspraak met onze lieve Heer. Voort wat, hoort wat. Toch?

 

Enfin, waanzin dus.

 

Afgelopen week bezette “links tuig” een varkensboerderij in Boxtel. “Belachelijk!” riep de minister.

“De knuppel erover!” riep half Facebook. “Dit zijn mensen die ons voeden! Die kan je toch niet zomaar belagen en beschuldigen?!” Foei!

Wat ik zag waren varkens in veel te kleine ruimtes, met veel te veel biggetjes. En al die dieren stonden op een koude betonnen vloer. Te wachten op een vast niet zo heuglijk einde. 

 

Waanzin.

 

Amsterdam verhoogde de parkeerkosten in de stad, alweer. Waardoor parkeren duurder is geworden dan een vierkante meter huren in die verloren stad. GroenLinks, hé. Dat tuig.

Een paar weken later zag ik een filmpje uit 1952 dat ging over parkeerproblemen. Iemand met een kleine VW kever drukte zijn wagen nog snel in een parkeerplaats, waardoor de auto die er eigenlijk in wilde nergens meer terecht kon.

Er was in 1952 al geen plek meer, daar in dat godvergeten Mokum.

Waanzin. Toen al.

 

Het WWF en andere natuurbeschermers waarschuwden jou en mij deze week voor de gevolgen van overbevolking. De aarde kan ons niet meer aan. We zijn met teveel, we eten teveel, gebruiken teveel, gooien teveel weg. Hun advies bestaat uit, jawel, geboortebeperking en sterilisatie. Waanzin. Het is te laat. Vergeet het maar.

Als de aarde een varken was waren wij de biggen op de betonnen vloer. Koud, hongerig en krap.

We zouden zuigen en zuigen tot die lieve moeder van ons eraan onderdoor ging.
Tot ze door haar hoeven zakte. En dan zouden we het liefst naar de volgende willen, want leren van onze fouten doen we niet.

 

God sta me bij.

 

Waanzin is als de belastingdienst een beslagvrije voet oplegt van €82,-. Zodat mensen de huur niet meer kunnen betalen en niet meer kunnen eten. En die voet leg je het liefst net voor het uitbetalen van de maandelijkse gift. Zodat je er niets meer aan kan doen. Ja, met terugwerkende kracht, maar dan is alle kwaad al geschied.

 

Als ik dit nu terug lees begin ik bijna weer te geloven in mijn “oude” ik. De boze ik. Dan maar geen leuk mens.

 

Hee! Ik hoor een uil. Hij roept “oehoe”, ergens diep in het bos.

En dan krijg ik een glimlach op mijn gezicht. Oehoe! We zijn er nog! Je bent niet het middelpunt, lieve schrijfster.

De aarde draait niet omdat jij hier bent, mens.

De aarde draait gewoon. Ook als jij weg bent, ook als alle mensen weg zijn (en dat duurt volgens wetenschappers niet lang meer). Wij oehoe-en gewoon door, als je het niet erg vindt. 

 

Dus, ik maak me niet te druk meer. Want je druk maken om voldongen feiten; dat is de grootste waanzin van alles.

 

2019 FdV

 

noot: foto komt van de website www.fromthegrapevine.com