Putin, quel vrai froid!!!

Kou is vreselijk. Het begint met je vingers en je tenen. Dan zit het in je benen, je krijgt koude heupen en een ingehouden buik.

Het lijkt alsof ik 10 centimeter gekrompen ben.

De katten krullen zich op. Die leven in het nu. Morgen is het misschien warmer. Gisteren was het niet zo koud, dus morgen zal het ook wel weer anders zijn.

Bij warmte krijgt ieder mens een fijn gevoel. Warmte wordt overschat, net als liefde. Warmte wordt verbonden aan hoop, gezelschap en veiligheid. Toch is het voornamelijk kou wat ik voel.

De kou suist om mijn oren. Ik bouw een fort om mijn hart, maar het fort blijkt een koudefront, onomkeerbaar en de temperatuur begint snel te dalen.

De kou is hard, snoeihard en geeft me een sensatie die ik niet eerder heb gevoeld. De kou is best aangenaam, als een lange drugstrip. Alsof je jezelf geleidelijk uithongert. Alsof je jezelf inpakt. Jezelf omarmt met nog meer kou.

Het is mijn kou. Niet die van jou. Het is een verlaten station tijdens kerst, een verbannen ijsbeer op een smeltende ijsplaat. Het is niet van jou. Deze kou is van mij.

Mijn pijn is niet van jou.
Sorry als ik wartaal praat.

Jijj hield niet van mij, ik te volledig van jou.

De sneeuwengelen zitten inmiddels naast me. De temperatuur daalt nog verder.

Die vreselijke kou, laat het stoppen. Ik begrijp de boodschap en omarm mijn nederigheid. Ik omarm alles waar ik om moet huilen, want mijn tranen zijn warm.

Hoop dat mijn hart het nog doet

FdV 25 december 2021