Ik Werd een Nieuw Mens toen Mijn Fiets Gestolen Werd

 

In de zomer van 2020 werd mijn eerste echte grote-meiden-fiets gestolen in Amsterdam. Het was een licht blauwe Cortina, die ik kreeg toen ik naar de middelbare school ging in Krommenie, vanzelfsprekend was ik hieraan gehecht. Het moment dat ik om 2 uur ’s nachts bij het toenmalige huis van mijn ex-vriendin (die ik toen alleen nog maar stiekem leuk vond) buiten kwam en zag dat hij weg was, was ik kort verdrietig, maar voelde het meer alsof ik een belangrijke ervaring had doorgemaakt. Je eerste gestolen fiets in Amsterdam, zoiets vormt je, toch?

Ten minste, zo voelde het wel. Een stukje van mij dat ik letterlijk en figuurlijk meedroeg sinds 2012, was weg door middel van een ijzer schaar die de dief in zijn haast naast mijn doorgeknipte slot had laten liggen op de stoep van de Wibautstraat. Naast verdriet over de fiets voelde ik in de dagen die erop volgde dat er iets veranderde. Zoals ik al zei was dit een vormende ervaring, dus zo pakte ik het ook aan: dit is nu een nieuw begin.

Een bizarre realisatie, eigenlijk, dat een fiets zo veel kan betekenen. Daarnaast had ik, omdat ik geen fiets had, een goed excuus om weer naar boven te gaan, terug naar de meid wie ik niet durfde te vertellen dat ik dol op haar was. Veertig minuten naar huis lopen de volgende dag was daarom nog niet eens zo erg. Mijn geliefde fiets was weg, maar er zou veel voor in de plaats komen.  

Er kwam, ten eerste, een nieuwe fiets. Mijn moeder kocht heel lief een nieuwe fiets voor mij op Marktplaats en bracht deze vervolgens ook nog naar Amsterdam, dus heel moeilijk heb ik het niet gehad met mijn zoektocht naar een vervanger. Een zwarte fiets met een rekje die ik met spuitbussen van de Praxis licht paars verfde- het rekje kreeg zelfs een andere lichtere kleur, alsof ik een professional fietsen-verver was. Samen met een vriendin van mijn universiteit liet ik een paarse- zij een groene- gloed achter op de parkeerplaats van onze studentenwoning. Het voelde vernieuwend om op deze artistieke creatie van een fiets de stad in te gaan. De kleur viel op een fijne manier op tussen alle andere fietsen en het was ook nog een stuk minder erg als deze fiets gestolen werd. Die zure appel had ik toch al doorgebeten.

Met het weer in Nederland kan je je voorstellen dat de verf het echter niet ultiem goed uithield en vier jaar later was een groot deel van het mooie lichte paars vervangen door roest of zwarte plekken. Desalniettemin zei een collega die mijn fiets een keer leende dat het de ‘’fijnste fiets ooit’’ was en zei een ander dat ik wel héel snel ging op dat barrel.

Zodoende gaf ik mijn fiets de naam Paars Barrel, ofwel PB. Het was ook best wel knap dat ik er met zoveel zekerheid op zat, aangezien de fiets klonk alsof hij elke seconde meer uit elkaar viel, ook al kon je niet echt zien wát er dan precies uit elkaar viel. In juli besloot ik echter dat ik een nieuwe racefiets wilde in Amsterdam en dat PB naar Leiden verhuisd moest worden, zodat ik daarmee naar de universiteit zou kunnen fietsen en, misschien nog wel belangrijker, naar volleybaltraining met mijn beste vriendin elke donderdag. Een idee dat in de praktijk ingewikkelder bleek dan ik had verwacht, aangezien ik nog even een van mijn fietssleutels kwijtraakte en op een bloedhete woensdagmiddag het paarse gedaante door Amsterdam Centraal moest zeulen. Maar goed, we kwamen er wel, PB en ik.  

Een week nadat PB voor het eerst door Leiden croste, werd ze gestolen.  

Met een bek vol tanden stond ik voor de deur van mijn beste vriendin, om half 9 ’s ochtends, eigenlijk onderweg naar mijn werk, wijzend naar de plek waar PB gisteravond nog stond. ‘’Mijn fiets is weg?’’ Ik had hem dan wel niet dubbel op slot gezet, maar toch, hoe kan die fiets na 4 jaar Amsterdam nu opeens weg zijn?

Ja ja, waarschijnlijk doordat iemand de achterband opgetild heeft en er mee weggelopen is, maar dat bedoel ik eigenlijk niet. Ik bedoel het meer op een brede, universum-gerelateerde manier. Het gevoel dat ik een verdachte existentiële keuze had gemaakt die tot dit punt geleid had, stortte op mij neer. Ik dacht gelijk terug aan het moment dat de blauwe Cortina 4 jaar eerder plots weg was en ik in de lift stond na te denken over hoe dom ik wel niet geweest was dat ik het van een plastic HEMA slot had af laten hangen. Voornamelijk dacht ik terug aan de 4 jaar die daarop volgden en de wervelwind van verandering en emoties die ik langzamerhand op een rijtje aan het zetten ben.

Je had waarschijnlijk al afgeleid dat de meid uit 2020 niet meer mijn vriendin is; dat is niet het enige dat tussen 2020 en 2024 totaal anders is geworden.

Ik ben een ander mens, zeg ik vaak tegen mijn moeder: Het voelt alsof mijn brein veranderd is en ik nu eindelijk ben wie ik toen probeerde te vinden.

Ik voelde op die stoep in Leiden even hoe anders het is, nu dat ik geen 18 jaar meer ben, maar een lichtelijk chaotische, semi-volwassen 22-jarige die op vrijdagochtend netjes naar haar werk gaat naast de studie. In een paar minuten besloot ik het. Dat mijn PB weg is, bijna exact 4 jaar nadat mijn eerste gestolen fiets, is een teken.  

Waarschijnlijk vraag je je nu af hoe ik zo sentimenteel kan zijn over fietsen, maar ik realiseerde me recent hoe belangrijk het is. Om je beste vriendin achter op je krakende en ratelende fiets door Amsterdam te kunnen fietsen. Dat dit het ding is wat mogelijk maakte om in een halve verliefdheidswaanzin rond half 1 ’s nachts nog bij het huis van een geliefde aan te komen als al het OV alweer gestopt was. Hoeveel ik wel niet op mijn fiets heb gezeten tijdens levensvormende ervaringen. 

PB is nu in handen van een ander. Misschien rijden ze de wielen stuk op het Weteringcircuit, in de tramrails.

Of zie ik mijn herinnering en oude liefde drijven in de gracht. 

Ik sta open voor nieuwe fietsen. 

 

JE, September 2024