Ik had een nieuwe salontafel nodig. Die andere was versleten. Gemaakt van glas, dus je zag er alles op.

Ik weet nog dat mijn moeder riep: dat zou bij mij nooit goed gaan, een tafel van glas. Ze was nooit goed in huishoudelijke taken en ramen lappen, dat haatte ze. Laat staan dagelijks een glazen tafel poetsen.

Mijn moeder en ik hadden een vreemde band. Toen ik klein was, waren we onafscheidelijk. En we werden vooral vriendinnen. Eind 2015 moest ik herstellen van het leven tot dan toe. Ik nam meer afstand. Omdat het gewoon ongezond was, onze band.

Dus toen ze dat zei, dacht ik bij mezelf: dat komt omdat ik beter voor dingen zorg dan jij. Ik dacht heel gemeen.

Maar goed, nu was ik het zat. Mijn moeder is er niet meer, dus wat heb ik te bewijzen en aan wie? Ik vond een houten salontafel op Marktplaats, die ik in de auto laadde. Tijdens de reis naar huis hoorde ik mijn remmen hard schuren. Het ene remblokje is al helemaal verdwenen en door het Sahara-zand werd me erg hoorbaar duidelijk gemaakt dat ik te lang had doorgereden en nu de komende week weer in de penarie zat. Qua vervoer en zo. Ik zorg ook niet goed voor dingen, niet beter of slechter dan mijn moeder.

De oude tafel staat nu buiten in de tuin. Hij staat daar veel mooier dan binnen. 

Mam hield van de zon. Ik ga in het zonnetje van mijn versleten tafel genieten. De regen wast hm wel schoon en hij zal vast ooit kapot gaan. Maar ik kan deze lente en zomer nog even doen alsof mama naast me zit. En stel me zo voor dat ze zegt: wat staat die tafel hier mooi. Dat zou ik ook wel willen.

FdV, 31 maart 2024