Veel mensen weten dat ik een kattenfan ben. Nu heb ik er sinds kort een vierde bij. Niet gepland, wel gewenst. Zoiets. 

Mijn reeds aanwezige 3 katers waren hier niet echt blij mee. Een nieuweling in de groep betekent hommeles, zo denken die etters. Al snel werd er wat naar elkaar uitgehaald of werd de nieuweling in een hoek bedreigd. En als ze elkaar tegenkwamen (oh, hoe ongelukkig, katten weten altijd precies het verkeerde moment uit te kiezen om elkaar in een kleine doorgang tegen te komen) werd hardhandig bepaald wie er voorrang had. Die kattentaal, het blijft een taal die ik me niet machtig word. 

 

Maar, na drie weken had ieder harig zieltje hier in huis zijn plek weer gevonden of verdedigd en keerde de rust terug.

 

Samenleven is niet iets vanzelfsprekends. Erger nog, het kan een behoorlijke bedreiging zijn van je verworven terrein en eigenaardigheden of gewoontes. Samenleven is noodzakelijk en heeft ook voordelen, maar geeft vaak, erg vaak ook weerstand en gedoe.

Toen ik net verhuisd was wilde ik mijn auto voor mijn deur parkeren. Ik merkte dat mijn buurman hier niet direct blij van werd. "Mijn" plek was namelijk stiekem de plek van zijn tweede auto geworden en nu moest hij inschikken. In de loop van de weken werd er figuurlijk  en op een, gelukkig humane, fatsoenlijke manier, even geblazen, uitgehaald en gezucht. Opeens kon ik net niet inparkeren als ik van mijn werk kwam, bijvoorbeeld. Of zag ik hem het kampioenschap inparkeren winnen als hij later thuis kwam dan ik. 

Maar, ik deed water bij de wijn en parkeerde dus vaker mijn auto om de hoek. Of, als ik hem zag zweten achter het draaiende stuur, liep ik naar buiten en zei ik dat ik mijn auto ook wel even weg wilde zetten. Waarop hij binnensmonds iets mompelde in de zin van: neuh, dat hoeft niet, komt goed.

 

Na een maand zag ik dat er ruimte was gekomen voor mijn auto. Hij had zijn auto's 2 meter naar achteren gezet en hierdoor was het probleem opgelost. (Hoop ik voor de buren die nu zijn tweede auto voor de deur hebben staan). 

 

Samenleven draait om compromissen sluiten. Je doet een stap terug, omdat je inziet dat er anders gezamenlijke belangen worden geschaad.

 

Vanmiddag haalde ik mijn auto van de garage, want er moesten twee achterbanden vervangen worden. De eigenaar van de garage kent me inmiddels en begon over zijn buren. Als je een conflictexpert als klant hebt kan je gratis advies ontvangen, dacht hij.

Hufters waren het, zijn buren. Zo begon het. Maar na 5 minuten praten begreep hij al snel dat zijn eigen gedrag ook niet echt goed te keuren was. Zo had hij reactief gereageerd door juist zijn houtkachel nog groter te maken. En stiekem vond hij ook wel dat de camera's teveel op de oprit van zijn buurman waren gericht.

 

Ik denk dat hij vanavond anders thuis kwam en anders naar zijn buren keek. Misschien zelfs samen met zijn vrouw besluit om de rook van de houtkachel toch maar even een andere richting te geven en zijn camera's toch even aan een tweede check te onderwerpen. Of ze echt niet richting de buren wijzen, maar daadwerkelijk alleen op zijn eigen territorium.

Interactie met een derde geeft vaak andere inzichten.

 

Samenleven is altijd een compromis sluiten. Maar om tot dat compromis te komen moet je willen of kunnen inzien hoeveel water bij die wijn de wijn nog steeds drinkbaar houdt. 

 

Wat ik merkte bij mijn katten was dat het best vermoeiend was, voor hen en voor mij. Een nieuwe erbij. Het kost energie om samen te leven, zo ongemerkt. De aanwezige katten hadden niet gevraagd om een kat erbij en de nieuwe had niet verwacht dat hij ergens kwam te wonen waar al andere katten waren.

Ik denk dat dit eigenlijk precies zo gaat bij mensen.

 

Binnenkort krijgt de buurman van mij een uitnodiging voor een bakkie koffie. Of bier. Of wijn. Ik zal mijn best doen om er geen water bij te serveren.

En anders kunnen we altijd nog Buurtbemiddeling inschakelen.

 

Ps.: bestaat er ook Buurtbemiddeling voor katten?

FdV,  2020