Vandaag was ik even een broodje eten met een psychiater. Dat moet je nooit doen. Dat geef ik iedereen als tip mee, al was het een fijne lunch met intrigerend gezelschap en nadat ik mijn oppervlakkige onrust kon laten gaan ging het wel.

Ik ben nooit een mensenmens geweest. Wat vreemd is, want ik werk met "mensen". 

Je hebt mensen die geboren mensen-mens zijn. Ze luisteren, stellen zich kwetsbaar op, zijn niet bezig met stap 2 of 3 of 4 of 5. Ik was nooit zo. Ik vond mensen eng. En eigenlijk vind ik mensen nog steeds eng. Waarom?

Mensen zijn grillig. In mijn hoofd is de kleur blauw echt blauw, maar blijkbaar is dit in de mensenwereld niet blauw. Het is zo veranderlijk als de regenboog en ze slaan je neer met argumenten en meningen en ego en tekortkomingen. 

Ik heb me altijd enigzins alleen gevoeld. Alsof iedereen op een feestje is en ik aan de zijlijn vanuit een ander universum toekijk. 

Mijn lunchpartner is een kijker in de ziel en die hebben bij voorbaat het talent om achter het masker te zien. Ik vond het ook niet erg, want hij zei iets waar ik over na kon denken. Ik hou van nadenken.

Hij zag een eenzaamheid die ook direct werd weggezet als functioneel. Een toefje triestheid gecombineerd met interne oerkracht. Ja, ik ben niet meer heel. Ik heb genoeg gehad van onrecht, onvrede, spirituele groei die ervoor zorgt dat je door bakken ellende moet baggeren. Maar ik ga mijn eigen weg. En eenzaamheid is maar 1 van mijn delen. Ik heb ook talent om te verbinden, hou van de echt mooie en waardevolle dingen die ertoe doen en ik kan goed observeren. 

Vanochtend stond ik al moe op. Door de modder baggeren. Ik wilde wegrijden en mijn buurman kreeg een beroerte. Hup, regelen die hap en door. Slecht nieuws hier, slecht nieuws daar. Modder. En dan opeens geeft de eenzaamheid me kracht. Ik kom ook hier doorheen.

In de stilte zit de kracht. Niet opgeven, maar je overgeven en meebewegen. Is dat hoe ik wil reageren? Nee. Het liefst heb ik iemand die alles van me over neemt en zegt dat het goed komt. Maar ik weet dat die er niet komt. Omdat het mijn leven, mijn strijd is. 

De echte strijder heeft zelden gezelschap. Maar vanuit de rust komt groei. Eenzaam blijf ik toch. Het is een goede vriend waar ik tenminste zeker van weet hoe het voelt. 

Nu eerst goed voor mezelf zorgen. Geen enkele vechter slaat zichzelf neer.

FdV 25 mei 2022