Lieve mama,

Als ik aan je denk, herinner ik me dat ik me onder jouw rok verstopte. Ik was altijd bang en je hield me stiekem een jaar langer thuis. Omdat ook jij liever nog niet had dat ik naar de peuterspeelzaal ging. Ik was opgelucht en blij. Jij zorgde ervoor dat ik nog wat langer veilig bij jou kon blijven.

Ik was een bang kindje. Terwijl papa vond dat we sterk en moedig moesten worden, zorgde jij er altijd stiekem voor dat ik dat nog niet hoefde. Ik mocht nog veilig bij jou blijven. En dus waste je mijn haar, plukje voor plukje. En bleef je in de gang strijken en liedjes zingen tot ik eindelijk sliep. Of je kietelde met je mooie vingers over mijn rugje. Glimmende nagellak, rustgevende handen. Zodat ik me even geen zorgen maakte.

Als ik aan jou denk, herinner ik me het moment dat onze hond Hans ziek was. Je draaide de hele avond Ella Fitzgerald af, omdat je stem daarop leek. En Hans werd er rustig van.

Picknicken op het gras. Verse aardbeien, bessen, kleedjes met veel kleur en drinken.
Lome zomeravonden in de tuin. Met veel vrienden, opa en oma en aanhang zaten jullie samen. Kindjes die speelden, gekkigheid. Waterballet en ik met een helm op, omdat ik bang was voor water. Jij fixte altijd een oplossing. Alles zodat ik maar geen pijn zou hebben.

De grote premières als je een hoofdrol had op toneel. Oh, wat was dat mooi! Je glitterde en iedereen kwam in je kleedkamer om te zien of de ster er nog wel goed bij zat. En tijdens de voorstelling mochten we vooraan zitten. Dan kon ik je vanuit het donker goed zien. Je genoot van de aandacht en de bloemen.

Wat hadden we het fijn in Barlo. De Donald Duckjes in de kast, boerenkool stelen van buurman Henk. Echt goed koken kon je niet, maar wat vond ik het heerlijk.

Samen de paarden eten geven. Jij weer een poging om te joggen, terwijl ik huilend op de hoek op je wachtte.

Ik herinner me dat je ook altijd wat verdrietig leek. Maar je maakte iedere dag weer zonnig, want dat was wat jou warmte gaf. De zon.

We waren een twee-eenheid. Vakanties, avonden samen, altijd samen op pad. Wat een bijzondere band. Niemand die dat ooit begrijpt en dat wilden we ook. Dat alleen wij elkaar begrepen.

En dan de "grande finale".
Niet afbrokkelen, niet buigen, niet willen.
Hoofd omhoog, jouw show is over.

Het doek valt. Applaus en gejoel in de zaal. Nog 1 keer een blik op de grote ster, alsjeblieft. We hebben nog niet genoeg gehad en willen meer. In de verte aanwassend tromgeroffel. Het orkest maakt zich op voor een korte comeback. Het publiek mompelt ongeduldig.

Hopelijk gaan de gordijnen nog even omhoog.

Maar jij komt niet meer terug. De artiest is verdwenen. Het is klaar.

"Ik wil niet meer het middelpunt zijn"
Zei je in mijn droom, net voordat je overleed.

Maar je blijft mijn middelpunt. Zingen, dansen, warm, niet te negeren.

Mijn mama.

Ik hou van jou

FdV 25 oktober 2023