
NIET MEER
Niet gezien worden in mijn jeugd, opgroeien in de schaduw, tussen volwassenen die zuipen en vergeten en ruzie maken en niet weten. Onmacht en denken dat je er niet toe doet. Mijn verzorgers verzorgen, teveel wegraken van mijn behoeftes. Zo bang om alleen te zijn, maar nog banger voor mensen. Want ik weet welke het meest pijn doet. Eenzaamheid is snel gekozen.
Dus koos ik voor verdwijnen, mijn gevoelens en eigenwaarde goed verstopt.
NIET MEER
Als gevolg daarvan volwassen zijn op mijn 15e, seksueel kapot gebeukt tegen een rots.
Dus koos ik voor lichamelijke perfectie en liefde opzuigen via foute seks.
NIET MEER
Boos zijn op mijn verleden, onacceptabel gedrag tolereren. Van mezelf of van een ander. Zo destructief leven, de dood in de ogen kijken en zeggen; is dit alles wat je hebt te bieden? Mezelf kapot roken, snuiven, drinken, slikken. Verdwijnen gaat zo veel makkelijker. En dan bang, omdat de dood geen geintje is en verlies opeens eng dichtbij.
Dus koos ik voor totaal verval, omdat ik niets te verliezen had. Of zo leek het.
NIET MEER
Iemand ontmoeten die door je pijn heen wil kijken, maar zelf kanker krijgt. Teleurstelling en angst overheerst onze prille liefde. We weten niet hoe ermee om te gaan en vertragen de tijd door haar te verspillen.
Dus koos ik voor totale naïviteit en verzon jou als ideale partner om te vluchten voor de werkelijkheid.
NIET MEER
En toen onverwacht zwanger, de laatste klap komt vaak het hardste aan. Jij die mij en de baby afwijst, hoe verstandig is de ziel in mijn baarmoeder door vroegtijdig te verdwijnen. Een ziel die ik maar 16 weken mocht herbergen.
Dus koos ik voor hard blijven, niemand meer toelaten, liefde gaat alleen door seks, was bekend, nooit teleurstellend, heeft pijn verlicht, houdt mensen op afstand.
NIET MEER
Mam die niet begrijpt dat ik haar minder kan toelaten, ondanks dat ik echt begrijp dat ze haar best heeft gedaan. Mijn zusje die ik ook op afstand moet houden, want ben zo vreselijk bang geworden voor pijn en verdriet, de afgelopen jaren. Geleerd dat ik het niet meer kan. Maar tijd voor introspectie.
Dus koos ik voor loslaten, uit angst.
NIET MEER
Mam overlijdt, ik voel letterlijk intergenerationele pijn tijdens haar overlijden en oude trauma's vormen nieuwe wolken. Maar opeens ook zon. Acceptatie, maar vooral en bovenal compassie.
Dus ik koos voor nederigheid en dankbaarheid, maar omarmde het slechts half.
NIET MEER
Mijn grootste, lieve vriend overlijdt. Over een dier mag je niet te lang rouwen; dat is niet stoer. Maar ik mis hem dagelijks, bijna meer dan mijn ouders. Tris had het begrepen; wij verwante zielen zijn los van grens en vacht.
Dus ik koos voor overleven en stiekem veel huilen in de auto, pijn in mijn ogen, niet willen laten gaan, maar het niemand laten weten
NIET MEER
Omarm mij, in de imperfectie en het falen.
Vergeef me mijn gedachten aan de dood, de ondankbaarheid in tijden van gedragen worden.
Pap, je bent bij me, mijn moeder is altijd hier en maakt haar afwezigheid goed door er nu te zijn (de zon dat ben jij, de maan dat ben jij en vergeef ik jou, dan vergeef jij mij)
De kattenpootjes van Tris en BB in mijn hoofd en mijn blije dromen, de muziek die altijd meedanst. Het theater is de wereld en de wereld mijn publiek.
Generaties aan kracht en moed, herstel en kniebuigingen.
En ik heb toch veel harten gebroken en veel harten braken die van mij.
En ik ben niet verschoond van een plek in de hemel en de hemel is niet verschoond van mij.
Ik ben niet altijd meer in staat om grenzeloos te zijn en de grenzen zeggen; dat is ok, daarom waren we hier.
Maar wat kan ik liefhebben en leven als geen ander!!! En houden van de kleine dingen die zo groot zijn!!! Wat word ik blij van een glanzend vachtje, van een glimlach gewoon op straat. Van iemand die ik nooit meer zie. En als ik morgen dood ben, wat echt niet zo vreemd is (want er zijn mensen onder minder omstandigheden gestorven en hoe oneerlijk is dat, als je als baby in Gaza niet eens de kans krijgt en hoe weinig aandacht is er nog steeds voor de constante geo-patriarchale doorgegeven macho- pijn die de aarde nog steeds volledig kapot wil maken vanwege ego en machtswellust), dan ben ik niet meer dankbaar uit angst, maar gewoon uit dankbaarheid. En ik heb lief gehad!!
Wat ben ik blij dat ik geen geheimen heb voor degene die ik lief heb. Zij die van mij houden weten tenminste echt van wie ze houden. En als ze van me houden, is mijn imperfectie geen fabricagefout, maar een deel van hun liefde. Net zoals ik van hun kreukels hou (juist hun kreukels!).
Ik ben verdrietig, soms ook niet. Maar nu wel. De oorzaak van het verdriet??
Ik weet het
NIET MEER
FdV, juni 2025
Maak jouw eigen website met JouwWeb