Verliefd zijn is heerlijk. De wereld wordt opeens een stuk mooier. Kleuren worden versterkt en als je loopt lijk je te zweven. De hele wereld lijkt te zweven. Eindelijk heb je gevonden waar je al die tijd naar zocht. De ware liefde.

Maar wat als al deze gevoelens niks meer zijn dan een neurologisch proces? Een proces dat heel erg veel lijkt op het gebruiken van cocaïne? Een proces dat op zijn hoogst een paar maanden duurt, om je daarna in een nietsontziende afgrond te storten?

Als je verliefd bent, produceert je brein dopamine en ook de toevoer van serotonine wordt gereguleerd. Het sluisje werkt optimaal; daar kan een antidepressivum nog een puntje aan zuigen. 

Het vervelende is dat al die hormonen voor een mix zorgen die je iedere keer doet verlangen naar meer. Je bent "hooked" en iedere dag, ieder uur dat je niet wordt gevoed blijft je verlangen groeien. Zo kan het zijn dat je verslaafd raakt aan de liefde. 

Zoeken naar bevrediging is een primair iets. We zijn voortdurend op zoek naar erkenning, waardering, het stillen van honger, het wegnemen van dorst. En bijna alles om te overleven, hoe lief ik de boeddhisten ook vind, komt niet van binnen, maar moet je buiten jezelf zoeken. De evolutie heeft dat zo bepaald. Want zonder de ander is je voortbestaan in het geding. 

Zo is seks een vluggertje voor je brein, een orgasme is alsof je een lijntje snuift en verliefdheid is een constante behoefte aan die vluggertjes. 

Gisteren keek ik naar Freek Vonk. Hij was in Zweden en op zoek naar de eland. Een eland heeft niet het hele jaar door een prachtig gewei. Het gewei groeit richting de lente aan (en snel ook). Zodat de eland voor de liefde kan vechten. Na deze verwarrende en fatalistische periode wordt het gewei weer afgeworpen. De liefde groeit te snel. Het hele jaar door hitsige elanden is teveel voor de wereld. En dus rekent de natuur genadeloos af met lovebombing.

Ik denk me zo in dat de eland af moet kicken van de love high. En zo is het bij ons niet anders. Te lang, teveel verliefd zijn heeft niets meer te maken met liefde, maar alles met verlangen. 

Mocht je ooit in Zweden zijn en een eland zien die verdrietig en wanhopig tegen een boom staat, neem het hem niet kwalijk. Hij moet afkicken. Herstellen van de perpetuum pijniging, een alles kapotmakende verslaving, bijkomen van afwijzing en teleurstelling.

De tijd heelt alle hormonen. Tot er een nieuwe lente aanbreekt.

FdV 23 juli 2022