Lieve Mark,

 

Allereerst moet ik mijn excuses aanbieden. Ik weet te weinig van je. Tijdens onze korte, intieme en oh zo gekoesterde contactmomenten heb ik je te weinig aandacht gegeven. Niet gevraagd naar hoe je opgroeide of hoe je was op school. Was je een braaf jongetje of een dwarsligger? Hoe was het thuis? Was je gelukkig? Mocht je veel buiten spelen en werd je vrij of juist wat streng opgevoed?

We hadden het teveel over het nu en de toekomst. Ook een beetje jouw schuld. Je zei tegen me: "praat, ik luister."
En luisteren deed je. Het geheim van een goede, volwassen en duurzame relatie is wederzijds begrip. Jij houdt je aan die tools voor ware liefde. Ik kan van je leren en heb te weinig terug gegeven. Waarvoor echt, oprecht, sorry. Toch wil ik even over mezelf praten. Mag dat nog 1 keer?

 

Toen ik puber was wist ik feilloos welke leraar ik kon manipuleren. Welke leraar direct boos werd. Het was bijna een spel. Ieder lesuur een onderhuids duel, waarbij ik bijna altijd glansrijk won. De leraar echter die, ondanks alles, geduldig bleef en bleef hameren op "mijn eigen verantwoordelijkheid" was de lastigste. Deze leraar, net als jij onderhuids wat geïrriteerd, leek zich onverwoestbaar te houden aan de pedagogische regels van opvoeding en motiverende gesprekstechnieken. Niet ingaan op uitlokking, blijf bij je verhaal, spreek streng en wees duidelijk, veroordeel het gedrag, maar niet de persoon. Biedt perspectief, wat er ook gebeurt. En vooral, blijf kansen bieden. Geef de leerling altijd een nieuwe kans. Gedrag is te beïnvloeden. Geef die puistenkop het idee dat hij of zij zelf verantwoordelijk is voor de gevolgen, dan komt die boodschap echt wel een keer binnen.

Wat ik me altijd afvroeg bij dit soort leraren was: was ie buiten schooltijd nooit boos, gefrustreerd dat het weer niet lukte, dat de hele klas weer achterstevoren in de bankjes zat, geintjes aan het trappen waren en weer niet luisteren naar de stof die hij zo graag over wilde brengen. Was zijn geloof in de mens zo rotsvast, misschien tegen beter weten in? Of was het pure naïviteit?

Ik observeerde zo'n leraar dan graag. Want, ook al had hij nog niet gezien dat ik slimmer was dan ik deed voorkomen, in menselijke gedragingen en psychologie was ik al geïnteresseerd sinds ik begreep dat dit levensreddend kon zijn.

Net als jij ging hij na zijn werk op zijn fietsje naar huis, of ging hij eerst even langs zijn moeder. De broekspijpen opgerold, om te voorkomen dat ze in de ketting kwamen. De armen tot aan de biceps gebruind, want zo ver kwam het T-shirt. De volle, leren aktetas (die echt ooit weer trendy zou worden) achterop. De snelbinders erover. En, vanwege de gezonde leefstijl, altijd hard fietsen hé. Wind in de haren, de vroege lentezon op zijn gezicht.

Zo'n leraar had ook bijna altijd een vrouw die ook iets deed met pedagogiek. Ze was misschien lerares Frans of was gedragswetenschapper. Of, als je echt geluk had, was ze antroposoof. Ze woonden dan samen in een huis vol stabiliteit. Hadden een wilde tuin, waar aandacht aan besteed werd, want alles groeide en bloeide. Bijen en ander vliegend grut vloog van bloem naar bloem. De moestuin was kleurrijk en stond vol met dikrode tomaten en sterke, gezonde bladgroenten. Ze hadden, voor in de vrije uurtjes, een eend of een VW Kever. Een oldtimer. In de zomer gingen ze, kinderloos, naar een camping in de Vogezen. Met een rits aan intellectuele boeken achter in de kofferbak. Na de zomervakantie kwam hij, die niet te manipuleren leraar, weer op school. Blakend van stabiliteit, zelfvertrouwen, maar stiekem nog steeds een beetje met zijn hoofd in Frankrijk.

 

Lieve Mark, zo zie ik jou ook. Een baken van onderhuidse irritatie, overgoten en verslonden door een weergaloos vertrouwen in de mensheid. In jouw mensheid. De mens die jou nooit serieus neemt. Potverdorie.

 

Ach, een foutje moet kunnen. Daar leren ze van. Ik zag het je denken vanavond. Het is onacceptabel. Oh nee, onverantwoord. Dat is een betere woordkeuze. Nog 1 keer! Of eigenlijk, nog 3x. Je zegt het nog 4 keer en dan moet het klaar zijn. Maar, zoals je moeder zo wijs zei: kaderen doe je niet voor anderen, maar voor jezelf.

 

En dus, op eigen risico, mensen! Ik zeg het niet nog een keer. Als je in de problemen komt, als je toch compleet lazarus een virusje of 3 oploopt aan de Costa Del Sol of toch denkt even snel wat "huidhonger" te stillen in Pataya, wat locals te begroeten op de Machu Picchu in Peru, dan ga ik je niet ophalen. Ik pas.
Goed zo, Mark. Laat het ze maar eens in hun oren knopen! Want, ook pedagogen zoals Mark worden soms moe en zijn weleens aan vakantie toe.

 

Lieve Mark, ik gun je code groen. Als je dit jaar niet naar de Vogezen kan, dan breng ik je wel een opblaasbaar zwembadje langs. Mijn onverstoorbare, fitte, naïeve, optimistische man.

 

Kusjes!

ps.: met Donald ben je wel klaar, of niet? XX

 

FdV juli 2020