Lieve Mark,

Vind het lastig dat je wat vergeetachtig bent geworden. Want nu appte je me dat je die zwoele, hete winterdag, toen ik boerenkool maakte en we uren gekletst hebben (en meer), niet meer kan herinneren. Ik maak me gewoon zorgen om je. Oprecht! Hoe kan je je dit niet meer herinneren... Dat doet me pijn. Dat je nu zegt dat Sigrid mij heeft gebeld om te zeggen dat je niet kwam. Maar goed.. blijkbaar ben ik psychotisch. Want je bent toch weer herkozen, zonder moeite. Blijkbaar leef ik in een leugen en jij in een al 4 termijnen durende bubbel van een andere waarheid.

Je zal het je niet herinneren, maar we hebben samen, lekker onder het fleece-dekentje, House of Cards gebinged. Wat hebben we gelachen!!!! Een bad van herkenning, daar lagen we in. Je deed de jetstreamer nog een standje hoger, zodat het warme water ons naar het hoofd steeg.  Politici voor de bus (of subway) gooien.. daar lag je dubbel om. En toen die me-too-viezerik moest vertrekken opperde je om zijn plek in te nemen. Jij kan het beter.

Jij kan alles wat krom is recht praten. Jij liegt niet. Je hebt nooit gelogen. Je baalt. Je baalt van wat fraude met toeslagen, je baalt van de avondklok die als eerste van tafel zou gaan, je baalt van groepsimmuniteit benoemen als wapen tegen een virus, je baalt van een verplichting van niet werkende mondkapjes, je baalt van 1 miljoen vaccins op de reservebank.

Maar verder..je liegt niet. Je herinnert je het niet meer.

Lieve schat, ik hou zoveel van je dat ik het allemaal accepteer. Mijn familie zegt dat we een co-dependent relatie hebben, dat ik niet wil zien wat er echt gaande is. Gelul. Dit is houden van. Door het vuur, wij samen.

Samen richting de afgrond, hand in hand. Als je door iemand geduwd blijkt.. Ik kan me niet herinneren dat ik dat was. En daar baal ik van.

Xx

FdV 1 april 2021