Mijmeringen over Corona

 

Na de laatste persconferentie over Corona begon ik wat na te denken.

Om kwetsbare mensen te beschermen moeten ze worden afgezonderd. Dit is wat ik concludeer uit de maatregelen die de overheid op dit moment neemt. En natuurlijk is het voor je kwetsbare geliefden soms van levensbelang. Maar wat ik mis in het verhaal is de mening van die kwetsbare mensen. Ouderen die de oorlog nog mee hebben gemaakt, bijvoorbeeld. Willen ze hun laatste dagen doorbrengen in eenzame opsluiting of samen, onder voorwaarden en met gezond verstand, gewoon contact met degenen waarvoor ze überhaupt nog leven? Of mensen met een handicap. Of de miljoenen mensen met psychische problemen. Ik zie om me heen dat deze mensen de maatregelen voor lief nemen, maar dat komt vooral omdat ze hun geliefden liefhebben. En ik zie dat niet alleen als particulier, maar ook als professional in GGZ en Welzijn.

 

Het siert een samenleving dat er rekening wordt gehouden met de openbare en algemene gezondheid. En al die reclamecampagnes zijn hartverwarmend. Alle acties om hartjes op T-shirts te tekenen of te applaudisseren voor alle harde werkers zijn lief. De woordkeuzes laten ook niet te wensen over. Frontlinie. Vechten. Strijden. Helden...
Blijkbaar zijn dit strijdleuzen richting een "Nieuw Normaal".

 

Als je als professional in de GGZ of het welzijn werkt is er misschien geen concrete frontlinie. Ik heb veel respect voor de hardwerkende verpleegkundigen en artsen, de druk op de IC's. Dat wil ik gezegd hebben.

 

Maar waar wij als beroepsgroep al jaren en vooral nu nog meer tegen vechten is de afname van de kwaliteit van leven. Als geen ander weten wij, als mensen in een "compassieberoep", wat eenzaamheid, sociale exclusie en minimaal menselijk contact met mensen doet. Dat is ons vakgebied, namelijk. We weten als geen ander dat mensen met sluimerende depressies, angstklachten, contact gerelateerde stoornissen of andere psychische klachten nu stilletjes wegkwijnen. Dat hun zorgen en angsten, hun onzekerheid en sombere gedachten het weer overnemen van de strijdlust. We zien iedere dag hoe gezinnen uit elkaar vallen, hoe ouderen suïcidaal worden, somber, hoe mensenhandel een vrije val maakt, hoe geweld toeneemt. Hoe conflicten tussen buren escaleren, omdat iedereen meer thuis is.  We weten, als professionals in geestelijke gezondheid, wat de gevolgen zijn.

Sociale isolatie, geldzorgen en/ of een beperking van bewegingsvrijheid brengt, ONGEZIEN, ONGEMERKT EN DESASTREUS, véél meer fysieke en psychische problemen met zich mee. Dit beleid van de overheid wordt langzamerhand, op langere termijn, een geval van "het doel voorbij schieten". We moeten dit voorkomen.

 

En ik ging, na deze verontrustende, maar duidelijke conclusie, rustig naar bed. Opeens lig ik een nacht wakker...

 

Was ik eerst lovend over de voortvarende beslissingen van de overheid, nu vraag ik me een aantal dingen af. Waarom krijgt KLM een injectie van 3 miljard, bijvoorbeeld. En waarom springen andere grote, winstgevende concerns niet direct bij, maar klagen alleen over een afname van hun winst, terwijl kleine ondernemers failliet gaan?

Als we alleen samen Corona kunnen overwinnen, waarom wordt er dan vooral een beroep gedaan op het individu en niet op de NV's en BV's die jarenlang geen tot bijna geen belasting hoefden te betalen? Dit is niet samen iets doen, dit is selectief collectivisme. Een beroep doen op particulieren die vrij weinig keuze hebben of input kunnen geven over wat zij vinden.

En waarom hebben die zorghelden, de thuiszorgmedewerkers en andere risicoberoepen, zoals leraren en vakkenvullers geen giga opslag gekregen, DIRECT toen bekend werd dat zij vitaal zijn voor het behoud van onze samenleving?
Waarom is er niet direct besloten dat er in de toekomst meer geld gaat naar onderwijs, zodat we ook over 20 jaar goede zorghelden hebben? Waarom worden er geen plannen gemaakt om te investeren in beter bereikbare medicatie of laagdrempelige zorg? Waarom gaat het belastingstelsel niet structureel op de schop, zodat er maatschappijbreed wat meer ademruimte komt?

Waarom zijn dit soort besluiten geen vast onderdeel van het "Nieuwe Normaal"?

Als we zo welvarend zijn dat we onze kwetsbare mensen koste wat het kost willen en blijkbaar kunnen beschermen zijn we verrekte rijk! De gezondheidszorg en de sociale cq. welzijnssector, inclusief het personeel, moet ieder jaar of iedere ambtsperiode weer vechten om subsidie, loonsverhoging of behoud van werk, omdat er ooit besloten is dat de zorg wel wat marktwerking kan gebruiken?

 

Het gaat me niet om nu of over een week. En ik ben echt niet iemand die graag kritiek aan de zijlijn levert. Wil graag meedenken en besef ook dat mijn idealistische kijk op een betere samenleving bij tijd en wijle wat utopisch is. Ik hoop alleen wel dat we na blijven denken over welke besluiten we op langere termijn nemen. Wie dat dicteert dan. Wie beslist wat goed is voor een ander?  Is het misschien verstandig om naast een Outbreak Management Team ook een Mental Health Management Team op te richten?

 

Over een paar dagen herdenken we een periode waarin mensen écht letterlijk in de loopgraven of in het verzet hebben gevochten, en in een frontlinie hebben gestreden voor vrijheid. Keuzevrijheid, vrijheid van meningsuiting, vrijheid van leven en bewegen. Laat dit een wijsheid en basis zijn om een mooier "Nieuw Normaal" te creëren.

 

Ik hoop uit het diepst van mijn hart dat we allemaal gaan kiezen voor kwaliteit. Zodat iedereen kan genieten van frisse lucht, echt contact en zonder zorgen over inkomen of welzijn. Genieten van het leven zoals het is, kwalitatief waardevol en de moeite waard. En als dat dan een utopie is, dan hoop ik dat mijn collega's en ik niet ieder jaar hoeven te "strijden" om werkzaam te blijven in het bevorderen van geestelijk welzijn of dat IC- verpleegkundigen niet vergeten helden blijven. En dat de nu zo vitale sectoren, zoals de vrachtwagenchauffeur, de schoonmaker, de thuiszorgmedewerker, de vakkenvuller, de politieagent, de kinderopvang, de leraar of wie nu als essentieel wordt gezien, ook geldelijk op waarde worden geschat. De eerstvolgende bonusregeling moet naar de vitale beroepen gaan. Potverdorie.

Pas dan heb je een volwassen democratische samenleving. Niet eerder.

 

ps.: dit is een artikel op persoonlijke titel en weerspiegelt niet de mening van de organisatie waarvoor ik werk.

 

FdV april 2020

 

Foto is uit eigen collectie