Lieve kapiteins Hugo en Mark,

Als het virus een mammoettanker is zijn jullie toch wel een olieplatform, hoor. Onbreekbaar, onuitputtelijk en steady as it goes. Dat komt natuurlijk door dat dashboard. Je kan pas de juiste koers bepalen als je de juiste coördinaten hebt.

Als een onderzeeër door woelig vaarwater varen, nee, glijden jullie door de crisis. Eén golf, een tweede golf..
Golven zijn er om gebroken te worden.
Kalm en onverschrokken stevenen we, met jullie als heldhaftige kapiteins, af op de dijk die de tweede of zelfs derde golf zal breken. De dijk, dat zijn wij, de samenleving. We kijken vol verlangen richting zee, biddend dat onze helden veilig terugkeren.

Op volle zee, te midden van de storm, kijk jij, Hugo, vastbesloten, voorwaarts. Als je bevelen geeft zet je je duim even op je hand om je punt wat kracht bij te zetten. Want, niet iedere matroos heeft blijkbaar voldoende plichtsbesef. Sommigen maken er gewoon een potje van. Na een half jaar samen op een schip zie je de barstjes ontstaan. Zo bleek er één te zijn die zijn hele hut had volgestopt met toiletpapier, waardoor je zelf geen meer had en dat wijzende, directieve duimpje voor iets anders moest gebruiken.

En dan hadden we die matroos die gek werd van de eenzaamheid en uitzichtloosheid die de oceaan soms bewerkstelligt. Als in een psychose begon hij te roepen dat iedereen de verkeerde kant op gaat. Hij begon tegen de stroom in te roeien, maar dat zette geen zoden aan de dijk. Dit schip moet door. Kielhalen dus! Waanzin. Het laatste wat jullie kunnen gebruiken is tegengeluid. Feedback heet niet voor niks feedback. Het heet niet feedforward. Niet klagen, maar luisteren.

Na de eerste maanden samen als een echt crisismanagementteam, lijkt niet iedereen zo zeker van het doel van de reis. Een schip heeft vele handen nodig, alleen samen blijft ie varen. Maar het aantal hands on deck neemt af, de angst neemt toe. Tijd voor een exponentiële opschaling, toch, Mark?

Tijd voor het strakker aanhalen van de teugels.

Minder contact, meer contactonderzoek.
Meer testen, minder mensen die jullie aanpak op de proef stellen.
Minder privacy, maar meer controle.
Meer monddood, minder muiterij.

De zee is ondoorgrondelijk en golven zullen blijven komen. Terwijl jullie op je schip één koers aanhouden lijkt de dijk steeds meer verlaten. Steeds minder mensen wachten op jullie terugkeer. Er is méér te doen. Er moeten monden gevoed, oma's bezocht, er moet gedanst worden, gegeten, gelachen. De mist daalt neer, het zicht op zee wordt steeds slechter. Als een Titanic varen jullie door onbekend terrein.

Alleen hoop, moed en vertrouwen kan de mens nog redden.

Moedig voorwaarts!

FdV 29 september 2020

Afbeelding uit eigen archief